Verhuizen is de kunst van opruimen en laat ik daar nou toevallig heel goed in zijn. Ik kan prima afscheid nemen van allerlei serviesgoed, boeken of kledingstukken. Het vindt allemaal een nieuw tehuis elders. En zo kwam ik tijdens het opruimen ook allerlei restanten wol tegen. Je kent het wel onder het motto “misschien kan ik er nog iets mee doen”. Echt niet, in bijna alle gevallen blijft het liggen in de doos waar ik het in bewaar. Dus opruimen die handel. Eerst sorteren, alle Scheepjes catona bij elkaar en ook de Scheepjes colour crafter in een box en dan de sokkenwol van Durable. En zo ben ik nu in het bezit van drie voorraaddozen wol waar ik misschien nog wel iets mee ga doen. En ja al het andere heb ik braaf weggedaan.
Toch komen die restjes ook nog wel eens van pas. Ik heb ooit sokkenwol tomato rood aangeschaft en die komt eigenlijk altijd van pas in mijn projecten zoals bij Rendier Rudolf die ik na de kerst ben gaan haken. Ja ja een beetje laat maar wel op tijd voor kerst 2022.
En zo had ik, dacht ik, nog meer dan genoeg bruin om maar eens een beertje te haken. Helaas kom ik dan toch opnieuw garen tekort en moet ik bijbestellen zodat er kleurverschil is, maar met een restje groen een vestje erbij en je ziet het niet meer.
Heb ik wel weer een restje bruin over.
Gelukkig heb ik drie kleindochters die altijd wel iets te wensen hebben. Zo is onze jongste kleindochter helemaal verslingerd aan Dropje, ik had er nog nooit van gehoord, maar goed ik ben ook niet de doelgroep. Mijn zoon stuurde mij het breipatroon van Dropje met het verzoek of ik dat kon maken. Ok ik kan breien dus hoe moeilijk kan het zijn. Blijk ik de twee benodigde kleuren ook nog in mijn restjes doos sokkenwol te hebben zitten hoe fijn is 
dat, dus aan de slag. Ik begin met de voorkant van het hoofd en merk al snel dat deze wel heel groot uitvalt. Trouwe lezers weten dat ik stug door ga (blog aaahh weer niet goed) ook al komt het nog zo raar uit met een gek wiebelneusje en geen idee hebbend hoe ik van dit gedrocht een hoofd moet maken. De achterkant wordt opgezet, het is een smal lapje dat aan de voorkant vastgezet moet worden zodat alle naden aan de achterkant zitten. Heel leuk bedacht maar in de praktijk pakt dat toch wel anders uit. Dan maar aan het buikje beginnen, misschien wordt het dan duidelijker. Dat wordt volgens het patroon wel een petieterig klein buikje in verhouding tot het hoofd, meer een soort puist, dan maar wat toeren toevoegen. Uiteindelijk zijn alle delen gebreid en begint het puzzelen. De vulling erin en vouwen maar, origami is er niks bij. Tig vloeken later en met veel kunst en vliegwerk heb ik er dan een hoofd van gemaakt, Dropje is geboren. Als alles er uiteindelijk aanzit, ga ik nog wat kneden om de juiste vorm erin te krijgen en bedenk ik dat kleindochterlief die vorm er zo weer uitgewerkt heeft. Het lijkt en dat is denk ik toch het belangrijkste. Nu maar hopen dat Dropje niet naast panda op de plank verdwijnt (blog de liefde voor mijn gehaakte knuffels).
Liefs Helmiek
Ps. wat doen jullie met je restjes wol?
Uiteraard heb ik deze meteen voor hem gemaakt en met veel plezier kreeg deze teckel genaamd Beverly, een ereplaats in de auto op de achterbank. Dit was ongeveer twee jaar geleden, inmiddels is Beverly gedegradeerd naar de kofferbak, wat een liefde.
geen baby op komst dus ook een goed excuus. Verder ben ik actief bezig met een deken die op onze nieuwe bank moet komen in ons nieuwe huis, de trio blanket met sokken wol in verloopgaren in aardse tinten. Dat is dus een groot project wat ik graag af zou willen hebben als we gaan verhuizen, even doorwerken en geen excuus om dit opzij te leggen. Valt nog mee het aantal projecten?? Nou voor mij niet, langzaam aan trap ik toch in die valkuil van al die vreselijk leuke projecten waar ik oh zo graag mee wil beginnen.
En de Crimbo Limbo dan? Ja daar ben ik toch echt aan begonnen. In eerste instantie moest ik even aan de kleuren wennen, maar het patroon is echt prachtig. En ik houd van deze garen, het haakt heerlijk weg en je maakt er fantastische mooie unieke sjaals mee. Ook een vriendin van mij vindt ze heel erg mooi, maar ik ga het niet doen, nee echt niet, ik heb geen tijd om ook voor anderen te haken…..misschien als ik ……..
Vol enthousiasme ging ik begin oktober al aan de slag met Mia. De patronen van “MyKrissieDolls” zijn zo leuk en fijn om te haken dat het lekker snel ging. Tja en toen kwam de val, de ellendige val waardoor ik uitviel. Daar lag het rendiertje in onderdelen te wachten op de tafel. Op een staartje en een colletje na klaar, lag het mij daar uitdagend aan te staren. De eerste weken gingen nog wel met de drang naar haken, maar naarmate de pijn beheersbaarder werd nam de behoefte aan een haaknaald toe. Voorzichtig probeerde ik de onderdelen in elkaar te zetten. Letterlijk steek voor steek, heel langzaam kreeg Mia vorm, ook het staartje en colletje werden opgepakt. Maar oh jee wat was dat moeilijk, één toer van 36 steken en ik was kapot. Op dat moment kwam ik erachter dat ik niet verslaafd was aan de pijnstilling maar aan haken. Want welke zot haalt het in haar hoofd om met een dubbele breuk in haar bovenarm een rendier af te maken voor de Kerst. Juist, iemand die verslaafd is aan haken en een zwak voor Kerst heeft. Maar goed daar doe ik dus niks aan, en Rendiertje Mia is dus afgekomen en staat te pronken bij het kerstdorp.
want die stond al lang op de verlanglijst. Het kwam niet in mij op om gewoon te stoppen na het rendiertje en rust te nemen. Het tegengestelde zelfs, de onrust kwam direct terug nadat Mia klaar was. De catona van Scheepjes was tenslotte ook al gekocht vier weken na mijn valpartij en dus werd er gestart met de ondeugende elf in rood, groen en wit. Heel langzaam gaat het vooruit maar dat maakt niet uit want verder kan ik toch niks. Beetje voor beetje begint het vorm te krijgen en de kerstboom staat er als beide benen af zijn. Maar voor de kerst is deze elf de boom in gevlogen dat kan ik jullie verzekeren. Ik ben tenslotte niet voor niks verslaafd aan haken.
rna zaken weer helder kan benaderen. En zo ben ik dus een aantal jaren geleden aan het haken geslagen. Begonnen met een simpel vest om mij daarna aan de sjaals te wagen volgens een uitdagend patroon, met prachtige kleurverloop garen. 
or het haaklapje zou gaan. Jullie raden het al, hij koos voor het breilapje, tja moet ik ook maar niet vragen wat hij vindt. Diep in mijn hart was ik het wel met hem eens maar ik zag heel erg tegen het breien op, dat was zo lang geleden. Vol goede moed ging ik aan de slag en meteen kwam ik het volgende dilemma tegen, waar begin ik. Bij de Whirl heb je de keuze (ja daar gaan we weer) tussen aan de binnenkant of buitenkant beginnen. En bij twee Whirls heb je dus vier mogelijkheden, ik kon niet kiezen……..
sen en ga onmiddellijk aan het werk met de slofjes en daarna met het hondje. Binnen een paar dagen zijn beide af en begin ik watertandend aan dat prachtige kussen met dat heerlijke garen. En oh wat wordt het mooi in deze combinatie.
hters wel iets te verzinnen. Een zeemeerminnen deken of knuffels van Apple Jack en Twilight Sparkle die natuurlijk zo snel mogelijk klaar moeten zijn en zo blijf ik bezig.